Manungsa ing donya kuwi gumantung saka Gusti. Manungsa mung bisa ngrancang ananging kabeh kuwi ditemtokake dening Gusti. Urip, mati, jodho, rejeki asale saka Gusti, dadi begja-cilakane manungsa kuwi ora bisa dikira-kira, utawa luwih kawentar mawa ukara “janma tak kena kinira”. Ewon malah kepara yutan wong golek pagaweyan, ananging yen durung ditemtokake, ya ora bakal bisa nyambut gawe, dene ana wong sing lagi perlu pagaweyan dumadakan ditawani pakaryan. Lagi butuh panganan dumadakan ditawani panganan. Ana uga sing oleh pacangan sing cocog banget karo kepinginan. Wong sing pinginan ora mesthi bisa nampa apa kang dipinginake. Ana uga wong sing ora tau dianggep ora bisa apa-apa, dumadakan anggepan kuwi kleru amarga wong kuwi mumbul nasibe, malah ajarane ditutake yutan wong. Kabeh kang owah kuwi bisa dumadi, dene apa kang dumadi kuwi ya mung amarga kersane Gusti lan dudu saka pikirane manungsa.
Owah-owahan urip iku ora teka dumadakan ananging butuh wektu, nasibe manungsa dudu barang tiban, kaya lintang tiba saka langit utawa mung kaya nglumahke tangan.
Janma tan kena kinira bisa kawujudan kanthi cara kebak lakon, lan wektune uga suwe. Lakon kang dialami manungsa kuwi apike ora ucul saka cekelan ing uripe manungsa, yakuwi agama lan ajaran bener kang pungkasane tumuju marang Gusti sing gawe urip lang uga nguripi manungsa. Dhidhikan lan tuntunan saka wong tuwa sarta guru yen katindakake kanthi bener , sejatine uga ngarahake manungsa supaya bisa tumuju marang Gusti saengga sawayah-wayah
bisa ngundhuh kamulyan tanpa etungan. Ing carita carangan wayang kulit uga dicritakake kepiye Petruk sing wujude elek bisa ngalahake para dewa ing khayangan. Anggepan yen Petruk kuwi mung batur sing ora duwe daya, bisa owah sanalika. Omongane para dewa sing ngemu ancaman ora kaangep dening Petruk amarga Petruk dadi wong sing menangan.
Wulangan kang bisa dujupuk saka ukara janma tan kena kinira sejatine pituduh yen manungsa aja nglalekake Gusti sing tansah langgeng ing samubarang utawa marang piwulang bener sing ngajarake kabecikan. Ukara kuwi uga minangka tuntunan supaya manungsa ora ngiwakake wong liya. Yen manungsa lali marang Gusti lan piwulang sejati, kuwi tegese manungsa tansah urip ing petengan lan yen urip ing pepeteng, mesthi bae ora bisa ngerti lan ngrasakake endi sing bener lan endi sing kleru, kaya Rahwana sing nganggep Anoman mung saderma kethek lan ora duwe daya. Lan sing dadi pungkasan, Rahwana kalah amarga ngadohi bebener. Para satriya lan malah para dewa uga ngiwakake Petruk amarga wujude sing elek lan kalungguhan Petruk dadi bature para striya, dadi owah. Para satriya lan dewa malah kisinan amarga Petruk ndadekake para satriya lan dewa dadi dolanan, kaya bocah cilik dolanan montor-montoran
sembah nuwun konjuk ing Gusti
Owah-owahan urip iku ora teka dumadakan ananging butuh wektu, nasibe manungsa dudu barang tiban, kaya lintang tiba saka langit utawa mung kaya nglumahke tangan.
Janma tan kena kinira bisa kawujudan kanthi cara kebak lakon, lan wektune uga suwe. Lakon kang dialami manungsa kuwi apike ora ucul saka cekelan ing uripe manungsa, yakuwi agama lan ajaran bener kang pungkasane tumuju marang Gusti sing gawe urip lang uga nguripi manungsa. Dhidhikan lan tuntunan saka wong tuwa sarta guru yen katindakake kanthi bener , sejatine uga ngarahake manungsa supaya bisa tumuju marang Gusti saengga sawayah-wayah
bisa ngundhuh kamulyan tanpa etungan. Ing carita carangan wayang kulit uga dicritakake kepiye Petruk sing wujude elek bisa ngalahake para dewa ing khayangan. Anggepan yen Petruk kuwi mung batur sing ora duwe daya, bisa owah sanalika. Omongane para dewa sing ngemu ancaman ora kaangep dening Petruk amarga Petruk dadi wong sing menangan.
Wulangan kang bisa dujupuk saka ukara janma tan kena kinira sejatine pituduh yen manungsa aja nglalekake Gusti sing tansah langgeng ing samubarang utawa marang piwulang bener sing ngajarake kabecikan. Ukara kuwi uga minangka tuntunan supaya manungsa ora ngiwakake wong liya. Yen manungsa lali marang Gusti lan piwulang sejati, kuwi tegese manungsa tansah urip ing petengan lan yen urip ing pepeteng, mesthi bae ora bisa ngerti lan ngrasakake endi sing bener lan endi sing kleru, kaya Rahwana sing nganggep Anoman mung saderma kethek lan ora duwe daya. Lan sing dadi pungkasan, Rahwana kalah amarga ngadohi bebener. Para satriya lan malah para dewa uga ngiwakake Petruk amarga wujude sing elek lan kalungguhan Petruk dadi bature para striya, dadi owah. Para satriya lan dewa malah kisinan amarga Petruk ndadekake para satriya lan dewa dadi dolanan, kaya bocah cilik dolanan montor-montoran
sembah nuwun konjuk ing Gusti
nuwun....puniko sanget migunani tumrapipun kito sedoyo..nuwn sanget..Mugi tansah Rahayu
BalasHapus